((هر چیز به هنگام خود فرا میرسد . هر چیز زاده ی  نیاز خویش است وبه عبارتی هیچ نیست جز نیازی تجسم یافته.))
چرا اینقدر شاکی و در همی چرا بازم به زمین و زمان فحش میدی دیگه چه اتفاقی افتاده.
واسه چی هر اشتباهی که کردی رو گردن خدا وبنده های خدا غیر خودت میندازی.
اصلا چرا باز زانوی غم بغل گرفتی  دنیا   که به آخر نرسیده . پاشو . پاشو همه چیزو فراموش کن
 به خدا توکل کن  اینجوری بهش نگاه کن که به یه تجربه رسیدی وضو بگیر دو رکعت نماز بخون و
از نو شروع کن.
نگاه من به جاده ومیترسم از رها شدن                      تاریکی ممتد شب هراسم از تنها شدن
دعا کنیم تا که یه وقت بارون رحمت خدا                     آوار نشه رو سرمون واسه عقوبت گناه
                                 برای مرگ خاطره به التماس افتاده ام
                               میخوام از این دل پاک بشه اون یاد بی اندازه ام
فراموشم نمیکنه غروب دلسپردگی                           برده شب بودم ومن اسیر دست سادگی
شبزده بودم به نگاه بی بال وپر واسه صعود                زخم بدون افتخار تبعیدی شهر سکوت
                                برای هر ثانیه از عمر بدون شادی ام
                                مدیون شدم به خودمو شرمنده آزادی ام
تو کوچه های خاطره پرسه زدم رها شدم             میخوام خراب بشه دیگه ثانیه هام مال خودم
پشت سرم باقی نموند پلای برگشتن من            اسیر رویاها نشد خراب شه وعده های تن

اعمال ما وابسته به ماست واین درسته که درخشش و شکوه ما از این اعماله اما  این اتفاق نمی افته مگر به قیمت فرسایش ما.

من آپدیتم با عشق

تو به من فرزانگی نیاموختی . فرزانگی نه که عشق آموختی
اگر چیزهای زیبا تری می شناختم از آنها با تو سخن می گفتم.من زندگی درد آلود را از دل آسودگی بیشتر دوست دارم و آسایشی جز مرگ را آرزو نمی کنم
عشق به خدا دلیل وجود اوست...من هرچه را دوست دارم خدا می نامم...از همین روست که می خواهم همه چیز را دوست داشته باشم و به این ببالم که حاصل عشق او منم.
عشق را می ستایم عذابش را به جان میخرم وعاشق می شوم


بی دغدغه بی دلهره برای من بی معنی است
با غم وصل عاشق شدن حادثه ای دیدنی است

عشقی که بی غم باشد و ترس از فراقش نرود
مانند قلبی ساده است برای قلبی نتپد

من عاشقی دل خسته و ترسیده از فردای خود
ترس از فراقی تا ابد . غمگین از این پروای خود

          اما امیدی در دلم پروانه ی قلبم شده
قلبم که همچون شمع سوخت چون قطره ای شبنم شده

امید ماندن در جدل با ترس از رفتن شده
رویای من در هر شبم از این جدل رستن شده

ای کاش می شد بشکند در این جدل ترس و غمم
می شد پر از ستاره ها از آن زمان در هر شبم

وصل دلم به آسمان هر غصه را کم می کند
اگر خدا رحمی کند دل خالی از غم می کند

ای کاش همکلامی تا ابد . تا بودن میسر بود
فکنر کنم دیگه لازم نباشه هر بار بگم شعر مال خودم بود

آرزو مکن که خدارا جز در همه جا ؛در جایی دیگر بیابی.
به هر چیزی جسورانه دست درازی کرده ام در هر چیزی که آرزویم را بر انگیخته است برای خود حقی قائل شدم  و این گستاخی را به جایی رسانده ام که خدا را فراموش کردم.
دست از پا خطا کردم بر تقوا چشم بستم  ایمان را فراموش کردم و گناه کردم. شاید لحظه ای از عمرم را به لذت سپری کنم وخدا را از ذره ای از آن بیرون کنم. آری خدا را فراموش کردم و شیطان را به خود دعوت کردم.
لذت با شیطان بودن  از عذاب بی خدا بودن بسیار دشوارتر بود.مرا طاقت عذابی اینچنین را نبود
ولی شیطان همواره با دلفریبی مرا به ادامه ترغیب میکرد ولحظات را برایم شیرین می ساخت. اما شیرینی آن دلم رازده بود و مدام پی راه برگشت بودم تا...
                                          از صدای قاصدک من بیخبر ماندم چرا؟
                                          از میان عاشقان افتاده ام اکنون جدا
                                   
                                         راه شهر سادگیها درنگاهم گم شده
                                         فکر حیله دوزونیرنگ در وجودم پر شده

                                        من خودم را در میان خالی آیینه ها نشناختم
                                        چهره ام را من که دیدم چیز دیگر یافتم

                                        با خودم گفتم که من آن چیز دیگر نیستم
                                        فکر کردم گریه کردم پس خدایا چیستم ؟

                                        آن من شیدایی عاشق رویایی  کجا ؟
                                        این من رسوای نخوت کیش هر جایی کجا؟

                                        من همانم از نگاه غصه دار کودکی خون میگریست؟
                                          یا همانی کز عدالت مرد و غیرت میگریخت ؟

                                       تا صدای بانگ تکبیر اذان را می شنید
                                   با کمی از روشنی پیله ای از یک عبادت می تنید

                                      یا همان همراه شیطان در تجارت با همه
                                      از خرید دل فروش دشمنی بی واهمه
 
                                      من کی ام یک کاسب بیچاره ی آدم فروش
                                      یا شریک ساده ی یک خاطی هیزم بدوش

                                    هم زدنیا شاکی ام هم روزگار هم از خودم
                                    گوهر پاک وجودم رفت من شیطان شدم

                                   من پشیمانم خدایا دستهایم را بگیر
                                    تا نرفتم سوی پستی رو به فرداهای دیر

                                   باز گردانم به سوی آنهمه از روشنی
                                   سوی عشق و شاخه ای گل در میان گلشنی

                                  باز گردان ای خدا من را بسوی قبل خویش
                                  آنکه بی پروانبوده از عذاب و زهر و نیش

                                  من خودم را از خدا می خواهم آنکس را که بود
                                  مستی اش سجاده و بوی گل و ذکر و سجود

                                 نذر کردم گر شوم  آن عاشق دیروزها
                                 آسمانی بشکفم من در میان لحظه ها هر روزها

 ......من توبه کردم.
بیماریهای شگفتی در جهان هست و آن خواستن چیزی است که نداری  به حال هیچکس غبطه مخور. 
شعر مال خودم بود .