میخوام بگم چیزی که همیشه باید یادمون باشه مرگه؟!
چیزی که یادش  منو یا شاید بیشترمونو میترسونه. چون ازش آگاهی کافی نداریم.
مرگ یابهتر بگم  زندگی مث یه کشتی می مونه همه ما هم مسافرای اون هستیم که
مقصدش قیامته و مسیرش هم زندگی.
هرروز نوبت یه عده ست که از این کشتی خارج بشن ودر واقع وارد اقیانوس شن واز نظر
خیلیها این بی رحمیه چون نمیدونن تو اقیانوس چه خبره شاید هم شنا بلد نیستن و از
غرق شدن میترسن اما کسی که از عمق دریا آگاهه بدون ترس بلکه با اشتیاق به پیشواز
این پایان میره ودر واقع مرحله جدیدی رو شروع میکنه.
ما هم دقیقا همینطوریم از مرگ فقط از کار افتادن قلب. سرد خونه. غسال خونه.قبر .گریه و
فاتحه رو میدونیم.
بیشترمون نمیدونیم بعد از اینکه جنازه رو تو غسال خونه شستن وتوی یه گودال عمیق و
کم عرض که حتی جای یه غلت زدن هم نداره گذاشتن وبعد سنگ سنگین لحد رو که
دیدنش هم نفس آدم رو بند میاره میذارن روی سینه مرده و بعدیه عالمه خاک وبعد دیگه
هیچی نمیدونیم.
نمیدونیم زیر اینهمه خاک چی میخواد بشه اصلا بعد از اتفاقات توی قبر چی میخواد بسرمون بیاد.
اما مرگ اینا نیست مرگ پل عبوره ازموقتی بودن به بی نهایت شدن .اونی که حسابش پاکه
عافیتی به بزرگی بی نهایت نصیبشه و اونی که نقطه تاریک تو حسابش هست عذابی به اندازه
عدل خدا در انتظارشه.