من آپدیتم با عشق

تو به من فرزانگی نیاموختی . فرزانگی نه که عشق آموختی
اگر چیزهای زیبا تری می شناختم از آنها با تو سخن می گفتم.من زندگی درد آلود را از دل آسودگی بیشتر دوست دارم و آسایشی جز مرگ را آرزو نمی کنم
عشق به خدا دلیل وجود اوست...من هرچه را دوست دارم خدا می نامم...از همین روست که می خواهم همه چیز را دوست داشته باشم و به این ببالم که حاصل عشق او منم.
عشق را می ستایم عذابش را به جان میخرم وعاشق می شوم


بی دغدغه بی دلهره برای من بی معنی است
با غم وصل عاشق شدن حادثه ای دیدنی است

عشقی که بی غم باشد و ترس از فراقش نرود
مانند قلبی ساده است برای قلبی نتپد

من عاشقی دل خسته و ترسیده از فردای خود
ترس از فراقی تا ابد . غمگین از این پروای خود

          اما امیدی در دلم پروانه ی قلبم شده
قلبم که همچون شمع سوخت چون قطره ای شبنم شده

امید ماندن در جدل با ترس از رفتن شده
رویای من در هر شبم از این جدل رستن شده

ای کاش می شد بشکند در این جدل ترس و غمم
می شد پر از ستاره ها از آن زمان در هر شبم

وصل دلم به آسمان هر غصه را کم می کند
اگر خدا رحمی کند دل خالی از غم می کند

ای کاش همکلامی تا ابد . تا بودن میسر بود
فکنر کنم دیگه لازم نباشه هر بار بگم شعر مال خودم بود

آرزو مکن که خدارا جز در همه جا ؛در جایی دیگر بیابی.
به هر چیزی جسورانه دست درازی کرده ام در هر چیزی که آرزویم را بر انگیخته است برای خود حقی قائل شدم  و این گستاخی را به جایی رسانده ام که خدا را فراموش کردم.
دست از پا خطا کردم بر تقوا چشم بستم  ایمان را فراموش کردم و گناه کردم. شاید لحظه ای از عمرم را به لذت سپری کنم وخدا را از ذره ای از آن بیرون کنم. آری خدا را فراموش کردم و شیطان را به خود دعوت کردم.
لذت با شیطان بودن  از عذاب بی خدا بودن بسیار دشوارتر بود.مرا طاقت عذابی اینچنین را نبود
ولی شیطان همواره با دلفریبی مرا به ادامه ترغیب میکرد ولحظات را برایم شیرین می ساخت. اما شیرینی آن دلم رازده بود و مدام پی راه برگشت بودم تا...
                                          از صدای قاصدک من بیخبر ماندم چرا؟
                                          از میان عاشقان افتاده ام اکنون جدا
                                   
                                         راه شهر سادگیها درنگاهم گم شده
                                         فکر حیله دوزونیرنگ در وجودم پر شده

                                        من خودم را در میان خالی آیینه ها نشناختم
                                        چهره ام را من که دیدم چیز دیگر یافتم

                                        با خودم گفتم که من آن چیز دیگر نیستم
                                        فکر کردم گریه کردم پس خدایا چیستم ؟

                                        آن من شیدایی عاشق رویایی  کجا ؟
                                        این من رسوای نخوت کیش هر جایی کجا؟

                                        من همانم از نگاه غصه دار کودکی خون میگریست؟
                                          یا همانی کز عدالت مرد و غیرت میگریخت ؟

                                       تا صدای بانگ تکبیر اذان را می شنید
                                   با کمی از روشنی پیله ای از یک عبادت می تنید

                                      یا همان همراه شیطان در تجارت با همه
                                      از خرید دل فروش دشمنی بی واهمه
 
                                      من کی ام یک کاسب بیچاره ی آدم فروش
                                      یا شریک ساده ی یک خاطی هیزم بدوش

                                    هم زدنیا شاکی ام هم روزگار هم از خودم
                                    گوهر پاک وجودم رفت من شیطان شدم

                                   من پشیمانم خدایا دستهایم را بگیر
                                    تا نرفتم سوی پستی رو به فرداهای دیر

                                   باز گردانم به سوی آنهمه از روشنی
                                   سوی عشق و شاخه ای گل در میان گلشنی

                                  باز گردان ای خدا من را بسوی قبل خویش
                                  آنکه بی پروانبوده از عذاب و زهر و نیش

                                  من خودم را از خدا می خواهم آنکس را که بود
                                  مستی اش سجاده و بوی گل و ذکر و سجود

                                 نذر کردم گر شوم  آن عاشق دیروزها
                                 آسمانی بشکفم من در میان لحظه ها هر روزها

 ......من توبه کردم.
بیماریهای شگفتی در جهان هست و آن خواستن چیزی است که نداری  به حال هیچکس غبطه مخور. 
شعر مال خودم بود . 

تا بحال چند بار از اینکه از بهشت رونده شده و به زمین تبعید شدیم آدم وحوا رو سرزنش کردید؟
وای که چه زوری داره برای اینکه به جای اصلی مون برگردیم باید کلی کار خوب کنیم ...
بعد از اون نافرمانی سرنوشت میلیارد ها فرزند اونا وارد مرحله جدیدی شد و قرار شد که رو زمین مورد آزمایش قرار بگیرن...میدونم چه لذتی می بردن وقتی اون میوه ممنوعه رو می خوردن ...  
آخه اونا که یکی شون پیامبر بود و یکی دیگشون همسر پیامبر و می دونستن که هر دو تاشون میرن بهشت و به طور یقین همه بچه هاشون خلف از آب در نمیان پس با دخودشون گفتن چه خوبه که ما بریم زمین یه مقدار این بهشت رو خلوت کنیم  تا بعد از چند سال راحت تو بهشتمون زندگی کنیم...
اما اگه نظر من بخواید میگم اون بهشت به هیچکس حال نمی داد آخه هیچ چیز مفت مزه نمیده (با عرض پوزش از سازنده ضرب المثل مفت باشه کوفت باشه) نظره دیگه(دموکراسی فراموش نشه)...
ولی بماند خیلی ها هستن که دوست داشتن آدم و حوا اون میوه رو نمی چیدنو نمی خوردن تا این همه مرارت خوب بودن رو به دوش نکشن.هموناایی که دنیا بهشتشونه.همونایی که تا دلتون بخواد چیزای ممنوعه میخورن تازه آدم وحوا رو روزی صد بار محکوم میکنن. همونایی که از برکت وجودشون به اندازه یه پوست پسته جای خالی تو جهنم پیدا نمی شه.
براب حسن ختام یه شعر از خودم .به خدااز خودمه ها.

گفته بودم که ز آدم شکایت نمیکنم            
                                                        گفته بودم که بر بهشت بودنم سماجت نمیکنم
اما رسید بر لبم جان خسته ام
                                                        دیگر به این همه غصه که عادت نمیکنم     
بر جنت وصفای همه عالم چشم بسته ام
                                                       با دوزخ و محنت وغم که احساس رضایت نمیکنم    
شکست عهد پدرم روز ازل من نیز       
                                                       از شکستن عهد خود حس خجالت نمیکنم
اما قسم میخورم به این لحظه عزیز
                                                       از عهد شکستنم هیچگاه حمایت نمیکنم